image by francesca ramos
Λίγες μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα Μετάφρασης θυμάμαι τις εντυπώσεις μου από το συνέδριο μετάφρασης του ΕΚΕΜΕΛ με τίτλο το Μεταφραστικό Εύρημα.
Από τα “ωραία” της συνάντησης ήταν η αφοριστική -κι απογοητευτική- ρήση της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ πως μόνο οι ποιητές πρέπει να μεταφράζουν ποίηση (την οποία ίδια διασκεύασε στη συνέχεια, πηγαίνοντάς μας από το Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση, του Ρ. Φροστ, στο Ποίηση είναι αυτό που ξεπερνάει τη μετάφραση). Όπως όμως ήρθε να συμπληρώσει ο Χάρης Βλαβιανός, κατά τον Οκτάβιο Πας, οι ποιητές θα έπρεπε να απαγορεύεται να μεταφράζουν ποίηση, αφού τους επηρεάζει (συχνά καταστροφικά) το τεράστιο Εγώ τους. Ο αγαπημένος μας Τίτος Πατρίκιος έδωσε ρέστα αναπολώντας δικές του (και όχι μόνο) μεταφραστικές… λούμπες κατά τη δική του έκφραση όπως την εφεύρεση της νέας πόλης Αντβέρπης (αντί Αμβέρσας) και μας είπε το μυστικό του για επιτυχημένες μεταφράσεις:
“Διαβάζω Bonjour κι ανοίγω το λεξικό!”
Μία αστεία αλλά τόσο πρακτική συμβουλή που με έχει σώσει άπειρες φορές!