Αν τα μεσάνυχτα είναι μαγικά και γεμάτα μυστήριο, οι μικρές ώρες της νύχτας είναι η ώρα της αποκάλυψης και της απόλυτης αλήθειας. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό γιατί δεν υπάρχουν τα φτιασίδια και τα ψέματα της μέρας ούτε και της νύχτας, γιατί είναι οι ώρες της απόλυτης γύμνιας.
Ένα κορίτσι που διαβάζει σε ένα διανυκτερεύον diner, ένα αγόρι που παίζει τρομπόνι σε τζαζ ορχήστρα, μια ιδιοκτήτρια ροζ ξενοδοχείου, μια κινέζα πόρνη που τη σπάει στο ξύλο ένας θυμωμένος μικροαστός, οι νταβατζήδες της, ένα κορίτσι που κοιμάται εδώ και τρεις μήνες…
Αυτοί είναι οι ήρωες που μας παρουσιάζει ο Μουρακάμι σε αυτό το βιβλίο του και είμαι σίγουρη ότι στον κάθε ένα από αυτούς θα βρούμε κάποιον από τους φόβους ή τις ελπίδες μας. Το μυθιστόρημα, ή μάλλον νουβέλα θα το χαρακτήριζα, σαν μια φέτα κομμένη από μια νύχτα στο Τόκιο, είναι μια σπουδή πάνω στην αυτοσυνείδηση και το πώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας (ή πώς αρνούμαστε να τον δούμε), μια εικόνα που έρχεται συχνά σε αντίθεση με το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Το πώς συνειδητά ή μη επιλέγουμε τον ύπνο/αδιαφορία/βία όταν δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Η αφήγηση φλερτάρει με το νουάρ αρχικά για να γίνει στη συνέχεια μια κάμερα που εστιάζει στις λεπτομέρειες και θα ενώσει σιγά σιγά τις κουκίδες στην τοιχογραφία της νύχτας. Άραγε θα ξυπνήσουμε μαζί με τους ήρωες όταν ανατείλει η καινούρια ημέρα;
