…μέσα στην πιο καλή μας μουσική
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί,
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.
Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική για το αντίο στο Θάνο Ανεστόπουλο, έναν ποιητή στο τσίρκο της αγάπης. Κι αν έζησες Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός, εγώ θα είμαι δίπλα σου σαν πάντα, ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός, γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου, είναι συνήθεια που έχω από μικρός, να αγαπάω ότι με σπρώχνει στο χαμό μου.
Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και σε προσμένω.
Είμαι ένας άνθρωπος που γεύτηκε τη στάχτη σου… μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν, ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο. Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα… κάτι απ’ την κόλαση σου ανήκει της ζωής μου…
Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
και μου λες ‘τι θα γίνω, αν χαθείς’;
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς
Μόνο που τώρα μείναμε μόνοι, σ’ αυτή την πόλη που δε νυχτώνει… και η αγάπη πάλι θα καλεί. Αλλά εγώ…

…θα πεθαίνω στο πλάι σου… 

RIP….