poetry-ποίηση

More

στη μνήμη του πιο αγαπημένου μου πρίγκιπα…

…του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου που έζησε πένης και πλάνης, και έτσι πέθανε, μόνος, σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, όπου τον βρήκαν μέρες μετά το θάνατό του… Οι εφημερίδες δεν έγραψαν αφιερώματα και κριτικές, μια μικρή αναφορά μόνο γράφτηκε σε κάποια από τις τελευταίες σελίδες με ένα ποίημά του χαρακτηριστικό:

More

Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές…

Καθώς ζούμε έναν καινούριο πόλεμο, την τραγική μοίρα των προσφύγων και τον παραλογισμό της τρομοκρατίας, είναι παράξενο πόσο επίκαιρα μπορούν να ακούγονται πράγματα που έχουν γραφτεί πριν από τόσο καιρό.  Όπως έχετε μάλλον καταλάβει και από την προηγούμενη ανάρτησή μου, αγαπώ το Γιώργο Σεφέρη. Η ποίησή του έχει τόσες διαστάσεις όσες και ο ανθρώπινος ψυχισμός και το…

Με τον τρόπο του Γ.Σ.

ΤΕΤΑΡΤΗ ad vigilias albas – Γιατί δε βραδιάζει; – Κοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγήκε το νέο φεγγάρι. – Όλοι κοιτάζουν τι θα κάνεις κι εσύ κοιτάζεις τα πλήθη που σε κοιτάζουν οι ματιές γράφουν ένα κύκλο στενό που δεν μπορεί να σπάσει.  Αν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος…

I must order life in sonnets

Πάντα όποτε βρέχει με πιάνει να διαβάζω ποιήματα για τη βροχή. Όταν το παρακάνει ο καιρός βέβαια και δεν αντέχω άλλο τα παρατάω και αρχίζω να διαβάζω για ήλιο και καλοκαίρια. Πάντως το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό όποτε σκεφτόμουν βροχή ήταν οι στίχοι του Μήτσου Παπανικολάου από το ποίημά του Τοπίο, που πρώτη…

The last days of summer…

  …are rainy and hot and full of some kind of anticipation for something that you don’t know yet. Especially Sundays… Σαν τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη…. Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα…

Γιάννης Κοντός, Η λέξη στο μαχαίρι

Πίσω από τα καθημερινά Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα Υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο Να πάρεις το λεωφορείο, να πιεις καφέ, να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς, πολιτικές εξουσίες,εξουσίες ξυράφια από ψεύτικους ουρανούς Η λέξη στο μαχαίρι, τα μυστικά στους δρόμους Βρίσκεσαι σπίτι και προσπαθείς να στηρίξεις το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου…

Αλλά τα βράδια…

Ἀλλὰ τὰ βράδια Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ Χωρὶς ἀποσκευὲς Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα ποῦ μυρίζει ἡ γῆ Βέβαια ἀγάπησε τὰ ἰδανικά…

Να φέρουμε με ένα ποίημα το φθινόπωρο

γιατί τα καλοκαίρια χανόμαστε μέσα στην αγωνία της μέρας             που δεν μπορούσε να ξεψυχήσει. ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα την έκανα γλυκύτατο τραγούδι κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα. Κώστας Καρυωτάκης  ********************************************* Αναρωτιέμαι ωστόσο πως γίνεται να πιστεύεις…

ποιήματα για ένα καλοκαίρι

Όχι δε θα γράψω πάλι για τον Αλέξη Ασλάνογλου παρόλο που ο τίτλος είναι από μια δική του συλλογή 🙂 Αυτή τη φορά θα θυμηθώ τον Γκάτσο και το υπέροχο, αισιόδοξο, ρομαντικό, λυπητερό, βασανισμένο τραγούδι του. Υπάρχει μια πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ένας άνθρωπος άγγελος έγραψε τ’ όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι…

How to begin your career in translation
Subscribe now and download the free e-book:
How to begin your career in translation
    SUBSCRIBE