Σκανδιναβικός χειμώνας. reblogged from Book In Magazine
Camilla Lackberg, The Stonecutter
Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία της Καμίλα Λάκμπεργκ για να μπορώ να πω ποιο είναι το καλύτερό της ή πόσο έχει εξελιχθεί ή μη η γραφή της. Το The Stonecutter είναι το πρώτο βιβλίο της που διάβασα – ήθελα εδώ και καιρό να το βρω και για μεγάλη μου τύχη το αντάλλαξα σε ένα από τα πάρτι του Book In! 
Μπορεί να τα μυθιστορήματα αυτά της πρόσφατης σκανδιναβικής λογοτεχνικής «έκρηξης» για πολλούς να μη συγκρίνονται με τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα αλλά αποτελούν σίγουρα ένα χαρακτηριστικό και πλέον ιδιαίτερα διαδεδομένο είδος. Έχοντας ρουφήξει όσο σκοτσέζικο φθινόπωρο μπορεί κανείς σε ένα καλοκαίρι με τον Ίαν Ράνκιν και ξεκοκαλίζοντας όλο σχεδόν τον Νέσμπο κατά τη διάρκεια ενός βροχερού χειμώνα, μπορώ να πω ότι η Λάκμπεργκ ήταν μια ευχάριστη αλλαγή (σίγουρα όχι… τοπίου) αλλά προσέγγισης. Επιτέλους ένας ντεντέκτιβ που τα πάει καλά με τη γυναίκα του! Δε λέω, έχουν τα προβλήματά τους, καθώς έχουν ένα νεογέννητο μωράκι με το οποίο δυσκολεύονται να μάθουν να ζουν ξαφνικά αλλά πώς να το πω απλά… υπάρχει αγάπη! Που στο τέλος κερδίζει. Και ο Χάρι Χόλε του Νέσμπο αγαπάει τη Ράκελ αλλά βάζει πάντα τη δουλειά του πιο πάνω από την προσωπική του ζωή, κάποτε από καθήκον, κάποτε επειδή έχει την υπερβολική ανησυχία μήπως την πληγώσει. Όσο για τις υπόλοιπες γυναίκες που περνάνε απ’ τη ζωή του, είναι απλώς διακοσμητικές, ελάχιστες αφήνουν τα ίχνη τους. Και η δυναμική και ιδιαίτερη Λίσμπετ Σαλάντερ του Λάρσον έχει επίσης προβλήματα στη σχέση της με τους άνδρες.
Οι γυναίκες της Λάκμπεργκ σ’ αυτό το μυθιστόρημα έχουν πολλούς ρόλους – θα έλεγε κανείς ότι είναι «τύποι» γυναικών: η καταπιεσμένη από το σύζυγο γυναίκα, η κακοποιημένη μητέρα δύο παιδιών που κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τα παιδιά της, η φιλόδοξη αριβίστρια που δε θα διστάσει μπροστά σε τίποτα για να πετύχει τους στόχους της. Όλες τελικά καταφέρνουν να νικήσουν αυτό που τις καταπιέζει και να νιώσουν ελεύθερες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενώ όσες έκαναν κακό σε κάποιον τιμωρούνται ανάλογα. Παρόλο που όλες οι οικογένειες έχουν κάποια δυσλειτουργία, η Λάκμπεργκ πιστεύει –και αναδεικνύει- ανθρώπινες αξίες. Εδώ το να απατήσει κανείς τη γυναίκα του θεωρείται κατάπτυστο και η ερωμένη περιφρονείται από γυναίκες και άνδρες –ίσως και πιο πολύ από τους άνδρες. Η γυναίκα που μπαίνει ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι περιγράφεται ως θελκτική μεν αλλά επιφανειακή και φτηνή.
Η Λάκμπεργκ διεισδύει πιο βαθιά στους χαρακτήρες της από ό,τι ο Νέσμπο πιστεύω (αν και στο συγκεκριμένο βιβλίο το κίνητρο του δολοφόνου το βρήκα λίγο αδύναμο). Επίσης, οι αστυνομικοί της είναι λίγο «ερασιτέχνες»: ξεχνάνε να δώσουν εντολή για κάποιες έρευνες, μένουν άφωνοι και σαστισμένοι μπροστά σε ένα ατύχημα που διαδραματίζεται έξω από το αστυνομικό τμήμα, έχουν ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες. Δεν είναι τα τέρατα του Νέσμπο, είτε πολύ κακοί είτε αφόρητα αφοσιωμένοι στη δουλειά τους. Οι γνώστες του είδους και οι λάτρεις των κλασικών αστυνομικών μυθιστορημάτων σίγουρα θα βρουν πολλά να πουν είτε για το πόσο τους θυμίζει Αγκάθα Κρίστι είτε για το πόσο ύβρις είναι η σύγκριση μαζί της. Το σίγουρο είναι ότι το μυθιστόρημα αυτό διαβάζεται απνευστί παρά τον όγκο του. Μου χάρισαν και τα υπόλοιπα της ίδιας ( thank you, you know who you are! <3) αλλά έτσι όπως κόλλησα με αυτό σκέφτομαι να τα αφήσω για πιο καλοκαιρινά απογεύματα παρέα με μαργαρίτες σε κάποιο μπαλκόνι ή να ξορκίσω τη μαυρίλα του σουηδικού χειμώνα στη Φιελμπάκα στην παραλία με μοχίτο και υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι…
