Στη δροσιά μιας αναπάντεχης, πολύχρωμης βροχής κάτω απ’ το φως του διαλυμένου φεγγαριού θα τραγουδάμε ξαφνιασμένοι το τέλος της αρχής με μελωδίες του παλιού καλού καιρού H ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή, καρδιά μου. Ονειρεύομαι μια μέρα πως θα πάρουμε το σπίτι μας στην πλάτη θα ζούμε με λιγότερα γιατί μπορούμε θα πίνουμε μόνο…
Ξέρεις ότι ένα βιβλίο θα πάει καλά όταν από τις πρώτες σελίδες καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις κάτι. Υπάρχουν πλέον τόσα πολλά βιβλία και τόσος λίγος χρόνος που αν δε σε συγκινήσει, δε σε παθιάσει, δε σε αγγίξει με κάποιο τρόπο, ποιος ο λόγος να διαβάσεις κάτι απλώς για να περάσει (αδιάφορα) η ώρα…
Απόψε είναι ένα βράδυ για ποίηση, θερινά σινεμά, χρωματιστά ποτά, θολά φώτα και Νίκο Εγγονόπουλο: Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ’ στη λαύρα του θέρους, Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, Θ’ ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ’ αχιβάδες και κάστρα…
Η Μυστική Ιστορία της Ντόνα Ταρτ είναι ένα campus novel με ήρωες 6 φοιτητές κλασικών σπουδών που διαπράττουν ένα φόνο για να κρύψουν ένα μυστικό που τους στοιχειώνει. Εκεί σταματάει το ενδιαφέρον του βιβλίου. Ο μόνος λόγος που συνέχισα να το διαβάζω ήταν για να δω γιατί διέπραξαν το φόνο (μια που η πράξη ανακοινώνεται ήδη…
Όχι δε θα γράψω πάλι για τον Αλέξη Ασλάνογλου παρόλο που ο τίτλος είναι από μια δική του συλλογή 🙂 Αυτή τη φορά θα θυμηθώ τον Γκάτσο και το υπέροχο, αισιόδοξο, ρομαντικό, λυπητερό, βασανισμένο τραγούδι του. Υπάρχει μια πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ένας άνθρωπος άγγελος έγραψε τ’ όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι…
Πρόσφατα σχόλια