“Αυτή η ζωή είναι ένα νοσοκομείο όπου ο κάθε άρρωστος πεθαίνει από επιθυμία να αλλάξει κρεβάτι. Ο ένας θα προτιμούσε να υποφέρει δίπλα από τη σόμπα  και ο άλλος νομίζει ότι θα γιατρευτεί δίπλα στο παράθυρο”.

Ο συγγραφέας βιβλίων με τίτλους όπως “Θρησκεία για Άθεους”, “H αρχιτεκτονική της ευτυχίας” (ήμουν έτοιμη να το πάρω – μιλάει για το πόσο επηρεάζει η σχέση μας με το χώρο κατοικίας μας την αίσθηση ευτυχίας και χαράς στη ζωή μας), “Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας”, “Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου”, “Μικρή φιλοσοφία του έρωτα”, “Μια εβδομάδα στο αεροδρόμιο” γράφει εκλαϊκευμένη, ή λαϊκοποπ φιλοσοφία με πιασάρικους τίτλους και εμπορικά θέματα – έρωτας, θρησκεία, ταξίδι κ.λπ. Ένας νέος Κοέλο ή Γιάλομ χωρίς διδακτισμό αλλά και χωρίς τη μυθιστορηματική απόλαυση του Γιάλομ.

images (21)

Έχοντας διαβάσει παλιότερα τη Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα, δεν μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί μεν, δε νομίζω να το έχω συστήσει σε κανέναν δε. Όπως είπε και ένας φίλος, είναι πράγματα που έχεις σκεφτεί και μόνος σου, δεν περίμενες να σου τα πει αυτός. Πράγματι, και το συγκεκριμένο βιβλίο, η Τέχνη του Ταξιδιού δεν λέει κάτι καινούριο. Το πιο ενδιαφέρον του βιβλίου, αν ξεπεράσει κανείς τη χαλαρή, σχεδόν ωραιοπαθή πρόζα του, είναι τα διάφορα στοιχεία που δίνει για στοχαστές και καλλιτέχνες όπως ο Αλεξάντερ φον Χούμπολτ και ο Χόπερ.

Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που το επέλεξα. Αγαπώ τον Χόπερ, τα μελαγχολικά του τοπία και τους μοναχικούς του ανθρώπους.

h2_53.183

Μου κέντρισαν επίσης την προσοχή οι περιοχές που επισκεπτόταν για/και μέσα από το βιβλίο: ξεκινάει από τα Μπαρμπέιντος.

‘Ενας δεύτερος λόγος ήταν ότι πήγαινα στο κομμωτήριο και δεν είχα τίποτα να διαβάσω! Με ελάχιστη ώρα στη διάθεσή μου για να διαλέξω, έπιασα πρώτο το Μια εβδομάδα στο Αεροδρόμιο – ο συγγραφέας έμεινε κλεισμένος μια εβδομάδα στο Χίθροου γράφοντας ό,τι έβλεπε και σκεφτόταν. Τέλειο σαν ιδέα αλλά το βιβλίο δε μου άρεσε καθόλου σαν έκδοση, με έγχρωμες φωτογραφίες, κακό χαρτί, γενικά πολύ άσχημο αισθητικά. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν το πήρα. Η ποιότητα της έκδοσης παίζει τεράστιο ρόλο για μένα και ενώ θα συγχωρούσα κακό χαρτί σε ένα αστυνομικό, που ίσως και να του ταίριαζε με έναν παράξενο pulp τρόπο, δε μου αρέσει σε άλλου είδους βιβλία.

article_1332790345

Εν τέλει, αν το καλοσκεφτώ, αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί ήθελα να ταξιδέψω. Με το βινύλ εξώφυλλο που μοιάζει παράθυρο αεροπλάνου, δημιουργεί πολύ εντονη την ψευδαίσθηση ότι κοιτάς πράγματι από ένα παράθυρο αεροπλάνου. Το ερώτημα είναι αν τα κατάφερε  να με κάνει να ταξιδέψω και η απάντηση είναι δυστυχώς, όχι. Μίλησε πολύ για την προσμονή του ταξιδιού και υποστήριξε ότι αποτελεί μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο μέρος της απόλαυσης ενός ταξιδιού και ελάχιστα έως καθόλου για τις μοναδικές στιγμές απόλαυσης που βρίσκεις στον προορισμό σου: απ’ τα Μπαρμπέιντος μάθαμε μόνο για ένα τσακωμό με τη σύζυγό του για το ποιος θα φάει το μεγαλύτερο και ωραιότερο γλυκό – και ίσως ήταν η πιο γλαφυρή και ζωντανή στιγμή του πρώτου μισού του βιβλίου. Διαβάσαμε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τις γνώσεις του φον Χούμπολτ ή τις ιδιοτροπίες του Μποντλέρ αλλά δεν μπήκε πιο βαθιά στις ανάγκες για ταξίδι, για αλλαγή, τις κατηγορίες ταξιδιωτών ή τα στάδια (προσμονή, ταξίδι, προορισμός, αναχώρηση, επιστροφή).

Πολύ πακετάρισμα εν ολίγοις για να μείνουμε στον καναπέ…

–  Αλαίν ντε Μποττόν. Η τέχνη του ταξιδιού  Μετάφραση: Γιάννης Ανδρέου, Εκδόσεις Πατάκη